Загубениот ангел
Беше топло попладне. Иташе по ридот полн со мернмерни плочи. За неа тоа беа уште една причина да биде тажна. Не ги познаваше, а сепак сочувствуваше со нивните блиски. Знаеше како е да се изгуби некој толку близок. Зошто мораше толку рано да замине?
Повторно светнаа тие очи. Полни со љубов, скршени од болка. Не можеше да оди пнатаму. Едноставно, не можеше. Седна крај неговата плоча. Го погледна датумот длабоко исклесан. Да можеше да ги избрише тие проклети бројки.
- Плачам... – му пиша додека тој веќе го завршуваше вториот дел од приказната. Не можеше сеуште да и` одговори. Со резерва гледаше на се`, после сета онаа болка што му ја нанесе љубената. Таа замина без да каже збогум. Тој се заколна дека љубовта повеќе не постои.
Повторно и` се стркалаа неколку солзи. Ги бакна врвовите на прстите и ја допре плочата. Ја почувствува нејзината студеност. „Се сеќаваш кога ми пиша дека ти значам? Ах колку сакам да се вратам тогаш и силно да те гушнам.“ – низ насмевка ги ронеше солзите. Посегна по шамивчето за да си ги избрише очите. Мислите ја сопреа. Се сети на оној дождлив ден кога таа седеше склопчена зад аголот, скршена од болка.
Готово... Му раскинав.“ Тоа беа зборови полни со чувство на вина. Но како можеше поинаку? Нејзината некогашна љубов веке се претвори во жртва. Немаше никакви чувства кон човекот во кој веруваше. За последен пат посегна по неговата душа. Потоа се згрчи и замина без збогум. Деновите се претворија во недели, неделите - месеци. Таа го имаше заборавено сето она што го чувствуваше кон било кого. Се претвори во уште една тула во ѕидот. Индиферентноста и студот конечно завладеаја.
И нему му беше тешко. Не ја познаваше ваква. Веруваше дека под дебелиот слој мраз сеуште чукаше срцето на некогашниот сонувач. И` пишуваше често. Сакаше да ја оттргне од сите тие мрачни мисли. „ Таа заслужува далеку посреќен живот“ – си велеше во себе.
Повторно посегна по своето шамивче. Ги бришеше солзите од лицето додека патуваше во сеќавањата. Испушти плачлив извик. „Зошто... зошто мораше да заминеш тој ден? Та нели беше среќен тука, меѓу своите пријатели. Пријатели...“ – и` одѕвонуваше тој толку мил збор, а толку виновен за неговата болка.
„ Не знам што би правела без тебе – му рече додека тој ги бришеше последните траги од минатото. – Многу ми значиш и те ценам како пријател, како вистински пријател.“
Беше среќен. Пријателите тој ги гледаше со други очи. Ги имаше... неколку... два-три. Не веруваше многу во луѓето. Но имаше потреба нејзе да и` верува. Таа на некој начин допре длабоко во неговата душа. Чувствуваше се` поголема исполнетост со секое нејзино присуство.
„Кажи ми за тоа твое ново момче“ – ја праша додека сета облеана во ентузијазам му раскажуваше. Таа беше премногу среќна... а и тој.
Се присети на тој момент и сега. Најсреќниот за обајцата. Можеби... да не постоеше сета онаа хипокризија и извештаченост кај луѓето. Тој беше среќен. Но длабоко во душата тлееше жарчето на скршените сништа. Се затвори во себе, надевајќи се на денот кога жарчето ќе го испушти својот последен здив. Посегна по перото. Почна да води некаков безвреден дневник колку само да ги оттргне мислите од неа. Но беше предоцна. Таа веќе длабоко зачекори во неговата душа.
И таа беше присутна во приказната. Не можеше да ја изостави. Се викаше Луција. Обична девојка во сосема едноставна приказна полна со клишеа. Не и` кажа. Не сакаше да знае што чувствуваше токму во тој момент. Беше лесно ранлив Не сакаше да му се повтори истата епизода. Нe зnаеше дали ќе го прифати нејзиното одбивање. Подоцна ќе и пише.
Таа ги допре листовите хартија што вирееа во нејзината торба. Исто како да беа живи, како тој да и` ги шепотеше зборовите во уво, додека таа безгрижно се кикотеше. Го извади купчето и го стави на студениот камен.
„Раскажи ми ја повторно приказната“ прошепоти, завршувајќи со плачлив извик. „Ми се допаѓаше како секоја вечер те слушав додека ми шепотеше за искрената љубов. А сега кога...“. Запре.
Љубов... Кога последен пат имаше почувствувано како љуби искрено? Не беше тоа тогаш, кога го имаше човекот во кој веруваше. Го немаше ни сега. И` зачука срцето полно со болка. Не можеше да го љуби. Немаше чувства, толку чисти, толку невини. Ги загуби уште многу одамна.
„Те молам немој да се почувствуваш навреден или повреден, но не можам да ти ги возвратам чувствата со иста мера.“.
Тој не беше истиот човек. Таа сега го знаеше едниот и единствен мотив зошто тој и` пишуваше, зошто остана крај неа, зошто и` ја лечеше раната оној дождлив ден додека таа седеше склопчена зад аголот на собата. Тој неа ја љубеше.
„Престани да се однесуваш како да си ми маж!“
Не... Во ред беше што така изреагира таа. Тој едноставно не ги сфаќаше нејзините чувства. Неговата упорност често знаеше да ги премине сите граници. И` пиша дека ќе замине. Но едноставно не можеше. Сеуште немаше срце да ги остави сите оние чувства кои ги негуваше сето ова време. За прв пат, посака да не ја познаваше.
Ја собра сета светлина што зрачеше од него, сеќавајќи се на моментите кога шетаа тој ветровит ден. Посака да ја погледне земјата со неговите синозелени очи. Да ја почувствува сета таа љубов што беше присутна во неговото срце, сета таа возвишена топлина. Повторно го почувствува допирот на ангелот, кој изгубено талкаше во нејзината душа. Соништа без копнежи, полни со индиферентност и монотонија. Му пиша дека без разлика на се`, тој ќе и` остане добар пријател.
-„Едноставно чувствувам дека тука веќе нема перспектива“ – и` пиша, претчувствувајќи го крајот што се ближеше.
Се присети на денот кога за последен пат нивните погледи се сретнаа. Насмевката за која толку патеше, очи кои и` ја нудеа сета љубов и поддршка. За миг исчезна се`. Таа веќе не беше истата. Неговата болка конечно ги уништи сништата за кои се бореше последните година дена. Умре. Тој умре заедно со неа. Љубовта. Таа го отвори последното писмо. Ја чувствуваше неговата болка, неговата невозвратена љубов. Неговата смрт...
Најмила...
Не знам зошто по ѓаволите го пишувам ова писмо. Можеби затоа што сеуште постојат трошки од чувствата кои ги негував сево ова време, а сега се терам да ги заборавам. Верувај многу ми е тешко, посебно сега кога ја чувствувам љубовта како умира заедно со мене. Се обидов на било каков начин да ги зачувам сите оние прекрасни моменти, кои ме тераа да живеам од ден за ден. Но веќе љубовта е мртва. Имаше право. Едноставно не вреди да се бори за нешто што е минливо. Затоа не сакам повеќе да се гледаме. Бидејќи сретнувајќи те тебе, ја чувствувам истата онаа болка што ти ја чувствуваше кога го загуби оној кого искрено го љубеше. Заминувам што подалеку од ова место, што подалеку од сето она што ме потсетува на тебе. Те молам, потруди се на било каков начин да ме заборавиш. Продолжи го животот. Знам дека можеш, способна си. Ако некогаш наидеш на било што што те потсетува на мене, не му придавај никакво значење. И за крај... те молам... вети ми дека ќе ја најдеш љубовта од своите сништа. Нешто за што ќе вреди да се бориш, за што ќе ги допреш самите ѕвезди, ќе бидеш ангел кој го нема загубено компасот на животот.
Збогум засекогаш најмила.
Го виде и датумот на писмото. Се сети. Тогаш беше во прегратките на својата страст... Заслепеност. Колку тажно звучи. Да се биде ангел, загубен во сопствените сништа.
(Мај 2009)