Сигурно сите имате некој претерано љубезен пријател или познаник кој ќе направи се во буквална смисла, за секој да се осеќа добро и задоволно во негово друштво. Претерана љубезност кај некои луѓе со константно давање комплименти, па завршување на работа што била ваша обврска, занемерување на себеси и сопствените потреби и ставање себеси на второ место, после вас, вашите потреби и вашите задоволства... Вие и вашето задоволство се најбитни за нив и тие се таму до вас исклучиво да ве направат ваш задоволни. За толку претерана љубезност правам муабет.
Или пример има и претерано љубезни келнери кај кои шанса нема ни да ве стегаат пантолоните и да направите некоја фаца, да не дојдат и да ве прашаат дали е се во ред и дали сте задоволни од услугата, па на секои три минути ви ја мењаваат пепељарата и на секоја голтка ви ја дополнуваат чашата, па седат над вас окезени и спремни секој момент да полетаат ако ви се потребни... На страна бакшиш, борба за живот и што да прави и тој не сака, зборам за карактер, човек што си е таков без разлика на околностите и работата.
Како ги доживувате таквите луѓе?
Дали во нивно присиство се осеќате непријатно и неслободно или можеби уживате во таквата љубезност и третманот што го добивате?
Дали мислите дека човек може природно и искрено да е до толку љубезен или се работи за некој што со други зборови го нарекуваме лижигаз?
Која е ползата од толкавата љубезност, очекуваат ли потајно нешто за возврат или доволна е туѓото задоволство за да ги направи задоволни нив?
Какви луѓе се оние премногу љубезните, што мислите за нив, познавате ли некој таков или можеби баш вие сте малце повеќе љубезни?
Или пример има и претерано љубезни келнери кај кои шанса нема ни да ве стегаат пантолоните и да направите некоја фаца, да не дојдат и да ве прашаат дали е се во ред и дали сте задоволни од услугата, па на секои три минути ви ја мењаваат пепељарата и на секоја голтка ви ја дополнуваат чашата, па седат над вас окезени и спремни секој момент да полетаат ако ви се потребни... На страна бакшиш, борба за живот и што да прави и тој не сака, зборам за карактер, човек што си е таков без разлика на околностите и работата.
Како ги доживувате таквите луѓе?
Дали во нивно присиство се осеќате непријатно и неслободно или можеби уживате во таквата љубезност и третманот што го добивате?
Дали мислите дека човек може природно и искрено да е до толку љубезен или се работи за некој што со други зборови го нарекуваме лижигаз?
Која е ползата од толкавата љубезност, очекуваат ли потајно нешто за возврат или доволна е туѓото задоволство за да ги направи задоволни нив?
Какви луѓе се оние премногу љубезните, што мислите за нив, познавате ли некој таков или можеби баш вие сте малце повеќе љубезни?