Наочари носам од 3 години. Возраст на која не знаеш за срам...
Имав потреба од нив и сфаќав дека ако не ги носам нема да гледам убаво. Заспивав со нив.
Кога почнав на училиште секогаш имаше некој кој со тоа ќе се зафркава, ќе се потсмева, но имав некоја среќа што и учителката носеше наочари. Убаво ни објасни дека тоа е потреба и дека тие што носат мора секогаш да ги носат. Сите, иако имавме по 6-7 години, сфативме. Соучениците никогаш ништо не ми велеа и не ми се потсмеваа.
Подоцна и немав некои „проблеми“.
Растев со нив, растеше и мојот диоптер. Менував рамки, но никогаш не ги оставив.
Побарав да носам леќи, не ми дозволија. За операција е рано, но возможна е. Здравје и таа ќе биде.
Последниве години, диоптерот не ми е сменет. Наводно поради редовно носење...
Пред некој ден си ги зедов и тие за сонце. Рамката не ми беше баш по мерак, но поради големиот цилиндер не можеше таква каква што сакав. Сепак, убаво испаднаа. А што е најважно, убаво гледам и не ми пречи сонцето.
Носењето диоперски наочари не е срам, не е мода, не е желба на личноста, туку е потреба. Како што некој пие апчиња зашто има здравствена потреба од нив, така ние имаме здравствена потреба од наочари.
Тие не те унаказуваат, не те грдат, не ти скратуваат ништо. Напротив, ти даваат подобар вид.
Ние имаме среќа што нашиот проблем може да се реши со наочари, некој воопшто не гледа!
Да се срамиш од наочарите-тоа е срамота! А не е срамота ако ги носиш.
и на крај си останав со наочари..
