Најпосакуваното

Bibi@

Староседелец
Најфотограф
1 март 2012
399
743
1,103
Го следеше нејзиниот поглед како прв пат да почувствува страв... Беше притаен, со доза на среќа. Со раката си го допре образот. Вриеше со изненадувачка студеност. Зошто по ѓаволите не можеше таа да исчезне од неговиот ум? Се` беше во ред на почетокот, тој беше потонат во инспирацијата, а таа во тагата. Тогаш не беше доволно среќна да го избегне. И` требаше некој кој ќе ја милува по душата. Го пронајде него, тој кому му беше потребна инспирација. Му се допадна, без да знае за последиците. Последици полни со насмевки и слози. Можеби беше премногу наивен. Или му беше потребен пријател. Во неа го најде. Дури и многу, многу повеќе. Го посака невозможното. Посегна по ѕвездите, кои беа сеуште далеку. Студени по мирис, горчливи по вкус. Го штипеа очите и носот. Не гледаше доволно. Беше слеп и покрај тоа што ги вкуси. Му се допаѓаше тоа. Чиста безрезервна љубов. И` напиша писмо во кое и` призна дека е убава. Таа му се насмевна, бодејќи го со поглед полн со тага. Не злоба, ниту омраза, туку само тага. Не сакаше да го повреди. Не него, не тој кој и беше многу драг и го сакаше многу. Но на друг начин. Пријател...другар во нејзиното срце. Чувар на спомените, раскажувач на приказните. Но не и љубовник.
Се почувствува како ангел загубен во сопствените соништа. Сакаше да ги поприми боите на неговото срце, полно со радост. Тој повторно ја погледна. Ги судри усните со нејзиниот образ.
- Ми студи... - изусти таа
- Биди храбра - и` шепна без глас.

(Април 2009)

преубаво...
 
  • Ми се допаѓа
Реакции: Saladin