Јас долго одбивав да признам дека постои нешто као Судбина, во недостаток на подобар збор.
Се работи за бранови, слични како морските кои го носат човека наваму-натаму со минимален избор кој поединецот го има. Тие бранови кои не носат низ животот се судираат со други бранови на кои се наоѓаат други луѓе и така доаѓаме до контакти и интеракции.
Пример, еден бран е каде си се родил. Бранот на географската положба веќе те носи во одредена насока. Чак и во рамки на иста земја има огромни разлики од место до место на раѓање. Па потоа пол, висина, лепота или lack there of, боја на очи, коса, структура на тело, ДНК наслеџе од секаков тип (позитивен и негативен), генетска склоност кон карактерни црти и уште милион суштествени ствари над кои поединецот немал и нема никакво влијание.
Сеуште ми е нова оваа мисла со брановите, но по секоја цена сакам да знам како тие се формираат, па макар тоа сознание дошло после 21565 години што се вели
Дури и слободните избори како партнер/ка или друштво се во голема мера детерминирани од рано и средно детство, комплекси, трауми, психологии, од генетски предодредени склоности (пример јас не можам сексуално да се возбудам на жени со плава коса, не знам зошто, ми делуваат некако аморфно) па до ПТСД.
Не постои ни карма ни дарма, тоа се источњачки глупости кои се наменети за да објаснат свет но не само што фејлнуваат туку се и штетни. Кога би бил диктатор би поапсил све овие секти и друштва на источњачка основа, само шират глупости и игноранција, све то иде под мач бато
Па и абрахамските глупештини за плаќање цехови до 3 и 4 колено, каква е таа семоќна и сезнајна сила која не може да го казни Петко лично и персонално него чека негов пра-правнук да му мавне аутизам или даунов синдром, мислам сериозно, такви монструозни измишљотини треба да се казниви.
Има многу што да се каже на ваква тема, иако карма не постои тоа не значи дека не треба да се каже зошто не постои.
Riding the right wave, but how?