Не можам да замислам непостоење. Зошто престануваш да постоиш, не ни сфаќаш дека си умрел. Останува само телото.
Во потрага по некаков одговор, налетав на
муабетов од пред 9 месеци. Ќе одвојам еден (нечиј) одговор кој совршено го опишува моето размислување:
It could be depression. It set on my depression when I was 12. I became aware of how life would just end one day. That thought dwelled on me. I am in depression still. Nothing will matter eventually... The people that miss me will die, the people that miss them will die, everything will just be gone. It just sucks. I just try to go on for now, but one day I'll die, and it will be pointless. No matter what I do. Even if it is important to me, it won't matter when I'm gone; there's no morals in death. It's strange, and it makes me feel strange. I can't be afraid of death, but I'm afraid of not existing, but then again I realise I won't even know if I dont exist because I won't exist. It's the lack of an end that depresses me, not that there is an end, but to me, there isn't truly one. We just, stop?
Иако е на англиски, морав да го споделам. Токму ова ми поминува низ главата... смртта е ништо. Непостоење. Не си свесен зошто не постоиш. Нема задгробен живот, нема "шетање" со душа, нема духови (во било каква дефиниција), нема ништо. Си се родил, си постоел, си починал и толку. Толку бил твојот престој на оваа планета како суштество човек. Единственото нешто што ме теши (до некаде) е тоа што повеќето коментари на луѓето во муабетов околу починување водат кон заклучокот дека самиот момент на умирање не боли (секако, пред да се направи преминот од живот во смрт може да биде болен, зависи од ситуацијата), баш напротив, некако се осеќа чувство на мир, спокој, олеснување.
(Ѓаволи,ангели,задгробен живот све то "баците у канту")
