Дали искреноста е доблест,или сепак во повекето случаеви испага дека е маана?
Ви се случило ли заради тоа што претежно сте директни и искрени да бидете погрешно протолкувани а со самото тоа и осудувани?
Се сметата ли себе си за искрена личност?
За мене постојат два вида на искреност.
Искреност до степен на сарказам,само колку да се постигне ефектот за да се биде во центарот на внимание.
И искреност во случај кога се плашиме да бидеме неискрени за да не некој ни ја провали лагата.
Доблест е само во случаеви кога не сме сурово искрени,но секако не и наивни.
Искреноста уствари е мок,сила,но ние лугето најчесто сме слаби
Секогаш низ ситуации се провлекува прашањето: Колку човек треба да е, односно смее да биде искрен? До каде треба да оди со искреноста, дури и према самиот себе. Каде е границата која (не) смее да ја помине?
Човекот треба да биде искрен онолку колку што му допуштаат сопствените идеали. Се слагам со тезата дека искреноста не прави ранливи, а луѓето сакаат да ја искористуваат ранливоста и слабоста, затоа што е во нивна корист. Затоа се ставаат и градат различни маски (од професија и статус во општеството до интимен живот, партнер, родители итн.) и кои зависно од своето значење и големина ни даваат сила.
Факт дека таквата маска е само уште една лага, која мора да биде зајакната со нова - правењето слепи и глуви, изгубени во простор и време. Таквото однесување претставува лажлив балон кој долгорочно ќе пукне ради слабостите, однносно нивното разоткривање.
Луѓето имаат способност за откривање на лаги. И секој од нас кој е или бил излажан, го слушнал ѕвончето многу пред конечното сознание.