Concluding....
- И... Како си помина вечерва? - ја праша додека таа тонеше во неговите прегратки.
- Прекрасно... Секој момент мислам...Кога повторно ќе се видиме?
- Утре, мила... Но те молам дојди попладне.
- Зошто толку доцна?
- Треба да завршам на работа неш...
.... Се будеше полека. Ги отвори очите. Лежеше во непознат кревет. Глува тишина. Белите ѕидови се слеваа со бојата на постелнината. Тежок мирис на лек. Толку тежок што ја здоболе главата. Ја допре. Непознат матерјал, туѓ слој на кожа. Рапав со брчки. Ги слушаше пискавите звуци како доаѓаа одстрана. Како телефон. Ја обзеде чувтво на паника. Проба да се помрдне но не успеа. Залепена за креветот, спремна за мачење до смрт. Посака да е на друго место. Ги затвори очите повторно. Не иде... Нешто не е во ред овде. Требаше да се разбуди. Слушаше тап звук на крцкање. Некој конечно ќе и` објасни што се случува.
- Каде сум? - го праша човекот со бел мантил.
- Смирете се... Имавте сообраќајна несреќа. Сега сте во градската болница во Верона.
Ја обзеде немир. Сакаше да исчезне уште истиот миг.
- Колку време сум тука? - плашливо, со глас на трепет шепотеше.
- Три дена... Имате мал потрес на мозокот.
- Што се случи? - гласот се повеќе и` се истенчуваше завршувајќи со плачлив извик.
- Удривте во Камион. Автомобилот се преврте и потоа застана пред самата провалија. Среќа останавте живи...
Таа слушаше но не и` беше јасно. Главоболките ја притискаа за креветот.
- Одморете... пробајте да ги оддалечите мислите одовде. Сетете се на некоја среќна случка во вашето детство.
- Што ќе биде со мене? - го праша со извик полн со агонија.
- Ќе биде се` во ред. - ја тешеше. - Уште утре ви гарантирам дека ќе се чувствувате подобро, а за неполни пет дена ќе можете да заминете дома.
- Но...- сакаше да продолжи но главоболката ја замолчи.
To be concluded...
- И... Како си помина вечерва? - ја праша додека таа тонеше во неговите прегратки.
- Прекрасно... Секој момент мислам...Кога повторно ќе се видиме?
- Утре, мила... Но те молам дојди попладне.
- Зошто толку доцна?
- Треба да завршам на работа неш...
.... Се будеше полека. Ги отвори очите. Лежеше во непознат кревет. Глува тишина. Белите ѕидови се слеваа со бојата на постелнината. Тежок мирис на лек. Толку тежок што ја здоболе главата. Ја допре. Непознат матерјал, туѓ слој на кожа. Рапав со брчки. Ги слушаше пискавите звуци како доаѓаа одстрана. Како телефон. Ја обзеде чувтво на паника. Проба да се помрдне но не успеа. Залепена за креветот, спремна за мачење до смрт. Посака да е на друго место. Ги затвори очите повторно. Не иде... Нешто не е во ред овде. Требаше да се разбуди. Слушаше тап звук на крцкање. Некој конечно ќе и` објасни што се случува.
- Каде сум? - го праша човекот со бел мантил.
- Смирете се... Имавте сообраќајна несреќа. Сега сте во градската болница во Верона.
Ја обзеде немир. Сакаше да исчезне уште истиот миг.
- Колку време сум тука? - плашливо, со глас на трепет шепотеше.
- Три дена... Имате мал потрес на мозокот.
- Што се случи? - гласот се повеќе и` се истенчуваше завршувајќи со плачлив извик.
- Удривте во Камион. Автомобилот се преврте и потоа застана пред самата провалија. Среќа останавте живи...
Таа слушаше но не и` беше јасно. Главоболките ја притискаа за креветот.
- Одморете... пробајте да ги оддалечите мислите одовде. Сетете се на некоја среќна случка во вашето детство.
- Што ќе биде со мене? - го праша со извик полн со агонија.
- Ќе биде се` во ред. - ја тешеше. - Уште утре ви гарантирам дека ќе се чувствувате подобро, а за неполни пет дена ќе можете да заминете дома.
- Но...- сакаше да продолжи но главоболката ја замолчи.
To be concluded...