.
знаеш,
тоа толку истоштува, чепкањето внатре, низ себе
вдишуваш, го задржуваш здивот, па затвараш очи и се нурнуваш
лесно е во почетокот, лесно е тука, блиску до површината
помалку притиска
и светлината ја чувствуваш, па полесно гледаш, полесно ти успева да видиш
но темнината те мами
длабочината те повикува
знаеш дека не сакаш да останеш тука, да се вртиш цело време на истото место
а веќе неколку пати си ги превртел сите камења и камчиња, си го поминал секој милиметар, го знаеш на памет, сликата ја чуваш во главата, ја имаш во главата, пред очи ти е во секој миг, си ѕирнал секаде, си видел се`
илјада пати излегуваш над површината, земаш здив и повторно се нурнуваш
и секој пат навлегуваш се` подлабоко
и секој пат здивот го задржуваш се` подолго
а при секое излегување на површината чувствуваш дека имаш се` помалку сила
чувствуваш ко да се трошиш
а сепак продолжуваш…
сепак продолжувам…
знам, најдолу има нешто…
што?
.
знаеш,
тоа толку истоштува, чепкањето внатре, низ себе
вдишуваш, го задржуваш здивот, па затвараш очи и се нурнуваш
лесно е во почетокот, лесно е тука, блиску до површината
помалку притиска
и светлината ја чувствуваш, па полесно гледаш, полесно ти успева да видиш
но темнината те мами
длабочината те повикува
знаеш дека не сакаш да останеш тука, да се вртиш цело време на истото место
а веќе неколку пати си ги превртел сите камења и камчиња, си го поминал секој милиметар, го знаеш на памет, сликата ја чуваш во главата, ја имаш во главата, пред очи ти е во секој миг, си ѕирнал секаде, си видел се`
илјада пати излегуваш над површината, земаш здив и повторно се нурнуваш
и секој пат навлегуваш се` подлабоко
и секој пат здивот го задржуваш се` подолго
а при секое излегување на површината чувствуваш дека имаш се` помалку сила
чувствуваш ко да се трошиш
а сепак продолжуваш…
сепак продолжувам…
знам, најдолу има нешто…
што?
.
