Мислам дека некои работи додека не ги почувствуваш на своја кожа, не можеш да ги дефинираш во вистинско светло.
Сега кога размислувам, си викам нема шанси да ги откачам пријателите за да бидам на некоја повисока функција, ама ако навистина дојде до тоа, оној момент да ми понудат плата од која глава боли, не би рекла дека ќе се туфкам и ќе глобам филозофии по тоа прашање како што можеби сега правам.
Друга работа, не знам па зошто толку трагично и срцепарателно се сфаќаат тие моменти на кариера.
Па нели би требало да ми биде мило ако мојот пријател успее и направи нешто од својот живот?
За се има време.
Можеби не толку многу и со толку јак интензитет, ама едноставно се изнаоѓаат начини да се доживуваат убави моменти со пријателите. Освен тоа мислам дека е многу побитен квалитетот отколку квантитетот во било која област па и во дружбата.
Поарно еднаш , два пати месечно ќе се гледаме, ама ќе имаме што и да си кажеме и да уживаме, отколку секој ден да зјаееме во некоја турска серија и да плачеме зашто не сме као Шехерезад или појма неам како се викаат.
Секој човек си знае што го исполнува.
И да створиш семејство, треба да створиш претходно финански услови за да го издржуваш.
Така да, кариерата изгледа навистина е битна ствар.
Да не глумиме лудило.
И да, на главното прашање да одговорам, би жртвувала, како што сум жртвувала многу работи до сега ( не дека имам некоја значајна функција, туку чисто за моето работно место)
Можеби со тешко срце, ама во овој хаотичен свет едноставно важат правилата на разумот!