Ваша поезија

[Prashina]

Ne te ljubam
te obozuvam
Ne te sonuvam
me progonuvas
Ne te dopiram
so pogled te sogoluvam
Ne te baram
te prokolnuvam
Ne te molam
te izmoluvam od boga
Ne te posakuvam
te cuvstvuvam pod koza
Ne te solzam
te isplakuvam
Ne te gledam
ti progleduvam niz prsti.

 

[Achernar]

Ги продадовме страстите за соништа,
телата за поезија и малку фантазија,
се сокривме во нив,
насмеани од лудости блиски,
далеку од очи обични,
од тие ледени езера,
и црни птици што во нив се огледуваат,
се разбудивме после толку години,
да се пронајдеме,
во две аорти и едно сонце,
со зраци бесконечни,
од два извора и една вода истечени,
со туѓи прсти недопрени,
од свилени свеќи растопени.

 

[Iris*]

Ги купуваме чувствата со насмевки,
стиховите со љубов и погледи недорасонети,
разбудени освежени
во златните зраци сончеви,
што се пробиваат
низ облаците сиви
и тенките гранки кршливи
на дрвата соголени
па во изворот на бесмртноста
позлатувајќи го се капат
и ни подаруваат нов ден,
нови страсти
нова надеж.

 

[Achernar]

Постои една насмевка,
што ја носи денот утрешен,
а усниве ја сонат,
постои една мисла и нејзиниот шепот,
кој го кријам од лицето на светот,
а ќе ме разбуди во утрото што доаѓа,
постоиш една ти,
окована будна во ноќта,
и еден јас,
кој ти праќа стих љубовен,
да го ослободи твојот,
таму на небото,
каде ѕвездите се бакнуваат.

 

[Achernar]

Кажи ми,
што мислиш пред да заспиеш,
постелата ти е мека или одамна заклучена со пресушени рози,
кога молчиш,
љубовта ли ја толчиш,
јас не ти вредам,
ниту добар ниту зол,
прозбори од извори,
срцево да заборави,
не знам како да те допрам,
ниту убав ниту грд,
така се е мртво во мене,
отпишано во ноќва,
готово да ти се предаде како жртва на дланките,
да убие се во тебе,
и се замолкне во себе,
кажи ми,
што чувствуваш,
кога сониш,
што е тоа толку кобно на твоите усни,
што споулавен немир во жиливе ми трепери,
зошто овие расеани зборови,
кои не личат на мене,
се непремостени,
како да ги спојам,
твоите бранови,
со моите докови,
кажи ми,
ебени одговори.

 

[Prashina]

Me izmori
Me izmori tvojata zed po drugi izvori,
Me izmori i mojata umorna zaspana
misla i posakuvanje,
Me zaledi kako leden pogled na besoznanie
Me potroshi kako posledna sitnurija
Me isprazni kako bokal skisnato vino
Me rascveta i me zgasna
Kako roza posle slana
Me pokosi vo maglata
Stoejki kako oloven vojnik pred ljubovta.

 

[Iris*]

Тајна моја тивка си
Се шеташ низ градот на моите мисли,
и се почесто тропнуваш на вратата на срцево мое.
Тајна моја тивка си
цутиш низ мојата пролет
и венееш во мојата есен.
Тајна моја тивка си
само за тебе сонувам
и да ти испратам песна без зборови
ќе знаеш дека сум јас,
само јас немам храброст да кажам што мислам.

 

[Iris*]

Тука сум
Сега и овде...
Во оваа игра
на давање и одрекување
откривање и криење,
по некоја насмевка или бесцелна кавга.
Ти гледам лудост и сјај во очите
не барај виновник
заедно сме во ова,
да не ја цедиме последната капка радост.
А кога еден ден ќе ме нема
побарај ме низ овие редови,
јас ќе се сокријам
во нечија мисла,
ќе се преточам во стих
само да бидам каде што си ти.

 

[Achernar]

Понекогаш ја слушам ноќта,
како воздивнува,
и се прашувам дали е вистина,
тоа што го чувствувам,
или е сон кој истекува,
од таа темнина,
која муграта ја брише,
со првата роса врз модрите цвеќиња,
понекогаш го говорам денот немо,
како светлина на дланкиве,
со која го бришам,
лицето уморно,
и се прашувам,
дали постојам,
или заспивам,
врз плеќите на зимата,
недоречена.

 

[Achernar]

Те сонувам,
пред новиот ден,
и те чувам во градиве,
како птица бескрајна во својот лет,
затворена на патот мој,
кој го одам сам,
без име и збогување,
така мила во мојата грубост,
и нежна во мојата солза,
од срцево истечена,
сосем доволна,
да полеташ на други гранки,
да прелеташ други хоризонти,
но ти не заминуваш,
затоа што мојот збор е од душава,
што крилјата со љубов ти ги негува,
и те љуби бескрајно,
врз одарот во кој почиваат ѕвездите,
и се мрестат стиховите,
во игра,
непоимлива за светците,
затоа што сме само јас и ти,
од крв и месо,
страст и бакнеж,
и златен конец,
кој ја спојува вечноста.