Бремето на мртвите поети
На крстопатот од времето,
постоиме,
еден јас и една ти,
еден бол,
низ вековите запишан,
без да те допрам,
да ме трогнеш,
во идилата на сите цвеќиња,
кои мирисаат на есента,
од нашите корени создадена,
во морето од љубов удавена,
и како да е тоа премалку,
за ништото во кое сонуваме,
јас некаде,
ти таму,
така далеку од мене,
од себе,
со крик без молење,
не оди си ми велиш,
немој,
ти не знаеш,
ќе се сретнеме некогаш,
кога срцето ќе престане и не заборави,
се што отчукуваше,
и говореше,
без чувство за срам,
во последната ноќ,
со нож,
жеден за крв,
кој го распорува,
бремето на мртвите поети.
На крстопатот од времето,
постоиме,
еден јас и една ти,
еден бол,
низ вековите запишан,
без да те допрам,
да ме трогнеш,
во идилата на сите цвеќиња,
кои мирисаат на есента,
од нашите корени создадена,
во морето од љубов удавена,
и како да е тоа премалку,
за ништото во кое сонуваме,
јас некаде,
ти таму,
така далеку од мене,
од себе,
со крик без молење,
не оди си ми велиш,
немој,
ти не знаеш,
ќе се сретнеме некогаш,
кога срцето ќе престане и не заборави,
се што отчукуваше,
и говореше,
без чувство за срам,
во последната ноќ,
со нож,
жеден за крв,
кој го распорува,
бремето на мртвите поети.