Кога се запознавме многу ми се засвиѓа но највеќе гласот. Можеше да приметиш по моите образи и трапав однос. Едноставно поради местото и друштвото не комунициравме многу, бевме како мали срамежливи деца. Сега комуникацијата се одвива електронски. Зошто повторно почна да ми пишуваш? Успеа да ме збуниш во погрешно време, ти честитам.
Сакам да ти кажам.... (љубовна исповедувачница)
- Автор на темата Saladin
- Време на започнување
Ти си најдобриот човек што сум го запознала. Уште од првиот пат кога зборувавме го сватив тоа. Секогаш си покрај мене, и во довро и во зло, и кога плачам и кога се смеам, секогаш си тука за мене. И јас сум секогаш тука за тебе, запомни го тоа. Колку си сладок кога спиеш, кога се смееш, кога си лут и нервозен, сладок си и кога си љубоморен кога на пробите и на претставите играм со друг, а не со тебе. Да не зборам за тоа колку си убав. Неможам да ти се изнагледам. Колку сакам кога се гушкаме, тоа како да ми дава сила, ме прави посилна. Се што правам со тебе е позабавно, поубаво, специјално, незаборавно. Ти го правиш интересно и незабаравно дури и возењето во автобус, што е секогаш досадно.
Многу те сакам, најмногу од се! Колку ми беше досаден и обичен животот пред да те запознаам, а сега секоја минута помината со тебе е авантура. Што би правела без тебе?
Многу те сакам, најмногу од се! Колку ми беше досаден и обичен животот пред да те запознаам, а сега секоја минута помината со тебе е авантура. Што би правела без тебе?
А што ако љубовта трае,
со очи на дете те прашав кога те сретнав прв пат,
помниш,
се имав само себе и моето минато,
но ти го избриша така лесно со твојата рака ко пот од моето чело и остана да ме чекаш со секоја ѕуница после дождот,
да ме прегрнеш во илјада бои,
во кои не можам да прозборам ниту еден збор,
сплотувајќи ме во сето неискажано на моето срце,
истекувајќи го во мене сето она што секогаш недостасуваше во овие тиражни години,
жигосано со крвта на твоето раѓање,
години после моето,
за тоа вредеше да се живее,
и сум ти благодарен,
за твоето постоење,
после моето,
намасте за зракот од сонцето низ твојата коса,
до моето лице,
до моето сѐ.
со очи на дете те прашав кога те сретнав прв пат,
помниш,
се имав само себе и моето минато,
но ти го избриша така лесно со твојата рака ко пот од моето чело и остана да ме чекаш со секоја ѕуница после дождот,
да ме прегрнеш во илјада бои,
во кои не можам да прозборам ниту еден збор,
сплотувајќи ме во сето неискажано на моето срце,
истекувајќи го во мене сето она што секогаш недостасуваше во овие тиражни години,
жигосано со крвта на твоето раѓање,
години после моето,
за тоа вредеше да се живее,
и сум ти благодарен,
за твоето постоење,
после моето,
намасте за зракот од сонцето низ твојата коса,
до моето лице,
до моето сѐ.
Последна промена:
Ти умееш со мене, не знам дали ти е тоа само доблест да го претвориш во мекост некого кој е навикнат само на чизма или чекорот мој на твојата љубов го навикнуваш.