Сакам да ти кажам.... (љубовна исповедувачница)
- Автор на темата Saladin
- Време на започнување
Da gi sitnish utrata I nokite vo samotija , so mnogu prasanja I samo eden odgovor-posakuvanje.
Последна промена:
Се приметува.. не може да не се примети дека нешто ми се случува.Но најтешко ми е кога моето немање волја за живот ја мешаат со мрзеливост.Не знам што да кажам во тие моменти на мајка ми.Мене ми се плаче, солзи на очите ми доаѓаат, претходните неколку вечери едвај сум заспивала додека сум се гушела од болка, а таа како на некое мало дете му се развикува и го нарекува мрзеливо.Ниту апетит имам како што имав, ниту мерак за дотерување, шетање, смеење...
Што погрешно направив? Зошто сум толку несреќна во љубовта.Уште колку пати ќе морам сама да се исправувам додека некој конечно не ми ја подаде неговата рака.
Ти за малку моите чувства ќе ги наречеше нечовечки, ненормални.Кога ли ќе научам јас што е нормално...Зошто ти не ми помогнеш да бидам нормална кога се што сакав е тоа, па така да имаме и ние најнормален однос...
Уморна сум љубов, многу сум уморна.
Што погрешно направив? Зошто сум толку несреќна во љубовта.Уште колку пати ќе морам сама да се исправувам додека некој конечно не ми ја подаде неговата рака.
Ти за малку моите чувства ќе ги наречеше нечовечки, ненормални.Кога ли ќе научам јас што е нормално...Зошто ти не ми помогнеш да бидам нормална кога се што сакав е тоа, па така да имаме и ние најнормален однос...
Уморна сум љубов, многу сум уморна.
Истетовирано е со црно мастило,
ова постоење кое мора да заврши,
како и твоето после моето,
запишано е каде очите не догледуваат,
но, моја тајна си,
која никогаш не ќе ја изговорам во овој живот, можеби тишината занишана во лисјата на брезите ќе ја издадат некогаш,
но никој не ќе ја разбере,
затоа што се помалку луѓе можат да ги набројат на прсти тие што ги сакаат,
задржи ме дур не згаснам, нека биде моја последна желба,
затоа што никој не ме познавал како што ме познаваш ти,
и се си ми,
и повторно некогаш ќе бидеш само ти,
на моите дланки.
ова постоење кое мора да заврши,
како и твоето после моето,
запишано е каде очите не догледуваат,
но, моја тајна си,
која никогаш не ќе ја изговорам во овој живот, можеби тишината занишана во лисјата на брезите ќе ја издадат некогаш,
но никој не ќе ја разбере,
затоа што се помалку луѓе можат да ги набројат на прсти тие што ги сакаат,
задржи ме дур не згаснам, нека биде моја последна желба,
затоа што никој не ме познавал како што ме познаваш ти,
и се си ми,
и повторно некогаш ќе бидеш само ти,
на моите дланки.
Последна промена:
Од тогаш до денес јас не паметам да не украдеш насмевка од ова лице кое знае да ти припаѓа, намигни му со светлината на некоја ѕвезда залутана на небото сега и таму горе, тоа е се што имаш и имам, зарем малку е, во ова време на превртени насмевки и исправени сказалки, кои не значат ништо, ти секогаш знаеш каде да ме најдеш, портите на овој град ти ги оставив отворени, еднаш и засекогаш.
Последна промена:
И ќе биде се во ред, твојот мејкап не ќе се растопи од пролетното сонце, а моите очи ќе го родат повторно зеленото во расцутените, ќе постои некоја бројка на календарот само нам важна со стариот поветерец кој ќе ти ги милува прамените од косата со моите прсти и ништо нема да се смени, се ќе биде, само нас нема да не биде, таму каде сонот изгрева, со последната солза на нашето што некогаш беше.