Личен дневник

[Prashina]

Cudno e sto vo zivotot najubavite i najvrednite podaroci se dobivaat koga najmalku se nadevam i koga krevam race od se. I pogledot go krevam kon neboto i velam blagodaram sto imam uste edna pricina da se nasmeam. Dva podaroka vonzemni so covecki oblik. Taa otkinata od moeto srce.
I toj koj nekade postoi gleda vo ova nebo i mi ja podava rakata da stanam sekogas koga ke padnam na dnoto vo crnata dupka na sekojdnevieto.

Sent from my GT-S6500D using Tapatalk 2

 

[Lena]

Го направив и тој чекор.Ја симнав и последната маска која ја носев на себе.
Тоа беше таа..најболната.
Ја завршив битката со самата себе и се чувствувам добро.
Добро затоа што се ослободив од оковите кои самата си ги ставив.
Го затворив сето она што стоеше отворено пред мене и го напуштив сигурното пристаниште.
Да го користам ветрот да би го управувала кормилото научив.
Во случај на бура научив и да пливам.Над и под површината.
Не знам сеуште спонтано да ги користам големите бранови но и тоа ќе дојде.
Затоа што верувам во себе и се надевам на подобро утре и никогаш нема да престанам.

А вистината е најболна..
Но,болката е минлива,само емоција е.
Толку од мене дневник.Немам повеќе што да пишувам овде.
Ја вртам страницата и започнувам еден нов капител од патот кој ме чека наречен живот.
Благодарам што ме трпеше овие две години.

_/|\_ Намасте

 

[BlackTulip]

Немам сила повеќе, немам сила да се борам против другите кои се толку различни од мене, се чувствувам задушено, недоволно, потценето.
А не заслужувам ни грам. Зошто сум различна, што не е во ред со мене , зарем не сум полку флексибилна ко што мислев.
Се сметав себеси за голема личност, за отворена , за стабилна , а кога ќе наиде бура незнам што е и каде е.
Најчошо е што немам со кој да разговарам, не верувам на никој а и секој е различен , можеби нема исто да ме свати.
И така ја со моите бури, полека се разпоагам во себе се дур не дојде нова да ме собере и удри пак од земја.
А се сметав себеси за голема личност за паметна и добра, сега веќе незнам , можеби се било моја лага

 

[JaMi]

Драг мој,
еве ме пак во недела,мојот омилен ден.
Денес со мојата фамилија(од странство) бевме во црква на литургија,потоа имавме прекасен ручек и најомилениот мој десерт-торта со јагоди.
Убав сончев ден беше,прекасен за прошетка во природа. Си одамрав на мојата клупа кај тениското игралиште,си акумулирав сончева енергија доволно за да бидам максимално исполнета и среќна.
Убаво ми е не можам да се пожалам но ми фали прегратката на љубовта моја. Но наскоро ќе ја имам.

 

[Electra]

Дек си мори? Ела да те бацам!
Прецртав повеќе цели отколку што си зададов, може веќе и еден fast forward да се удри кон празниците што следат...пример Ден на Дрвото, еве...
После седум недели постојано влечење натака-навака цел ден, секој ден, конечно имам слободен викенд (за себе)...и не знам што со него.
Еве, седам во собава и ко да не е моја. Постојано мислам дека пак за саат-два ме чека некоја обврска и не можам да се опуштам.
Само еден филм изгледав и се избањав денеска...толку продуктивност во мене. А, кога сум некаде и кога брзам, постојано кројам планови како би си го редизајнирала и реактивирала блогот (неуспешно, по n-ти пат), како би си ја дочитала книгата, или пак имам неверојатна инспирација за цртање.
Ма, можам и симфонија да искомпонирам со десна рака, дури со левава ѝ го цртам каверот, и со едното око гледам серија, а со другото читам.
Дојдам ли дома, ко мртов коњ сум, тибам државата.
Е, ама си испеков јаболка и сега ме чека Documentary Heaven - красно откритие, уште да не беа пола од линковите мртви. Во последно време осеќам дека слабо стојам со историја, па време е да се потсетам и надоградам. А, после - серии...или прво сериите? Што попрво?!
Мене ми се смешни кога ми превртуваат очи дека викендот бил за урнебес и пијанчење.
Бич, и сред бел ден во вторник го правам тоа ако сум со правото друштво.
Аут ен(д) абаут.

 

[Altaïr]

Личен дневник а? Значи тука можам да пишувам што сакам. Супер!!
Ами што да пишам не знам, два дена болен сум не знам кај терам а вечер ќе одам ракомет да гледам, мрднат сум знам ама би требало да се вратам дома.
Вчера испив чај за цел живот, како демек од чајот ќе оздравам ама нема врска, кога се има зашто да не се испие. Не чини да остане.
Сакав филм да гледам ама не ми се станува, подобро ми е да зјапам во телефонов. Еј да се пофалам, сум качил две кила
Ај доволно е и таака не знам што да пишам, ќе се вратам вечер за да кажам дали сум преживвеал.

 

[Altaïr]

Колку е досадно кога си болен никако да ми помине настинкава.
Кај болен па и пушам, денес сум се препушил, 10 цигари испушив од сабајле.

Сум нашол стари аалбуми од пред 15 години можеби. Каков кепец сум бил на 7 години хаха .
Најдов една слика каде сум сликан со 2 женски, абе фраериште
Сега сум ист ама немам слики хаха.
Ај отидов супа да јадам.

 

[Aleksis]

Случајно си ги најдов салфетите што ги собирав како мала. Се израдував ко што се радував кога ќе сменам некоја дупликат. Ја отворив кутијата од патики, и почувствував некој познат мирис, сладок како мастики и бомбони помешан со еден куп хартија. Ги наредив одново, по истиот принцип ко што ги редев тогаш, обичните најдолу, а најубавите најгоре. Дури памтам и неколку салфети од кого ми се дадени. Другарка ми Марија ми даде една со јаболка, а баба ми, таа ми ја даде најубавата - онаа златната со ноти и петолинија.
Чудно е колку малите работи можат да го разубават денот. Една прашлива кутија ме врати 15 години назад, во времето кога бе најбезгрижна. Кога трчав по улицата со кутијата в раце, за да ја сменам онаа со мики маус, и кога единствена грижа ми беше ако некој има поубави салфетки од мене. Кутијава ми врати спомени, мириси, моменти... ме потсети колку е убаво кога си дете.
И да, никогаш не ја сакав онаа салфетка со моркови.

 

[Aleksis]

Гајле ми е дали е пост под пост!
Денес дојдов до заклучок дека треба да ми доделат медаља за способноста што ја имам, а тоа е успешно да си расипам ден.
Ама кога многу мозгам и гледам надолго и нашироко на сите работи, така ми е.
Бесконечно одам низ туѓи мисли и се обидувам да сфатам нешто. Или пак сум начекала некој тешко сфатлив ум. Второто е дека најверојатно сум идиот. Ваљда е првото.
Таман помислиш дека си сигурен во нешто, и доаѓа епик моментот коа те трескаат така јако од земја, па се враќаш на почеток со фаца на накиснат глушец. И си викаш добро, ајде сега кога сум пак на почеток ќе пробам да сфатам нешто што сум пропуштила, зашто нели не сакаш да бидеш пак со таа фаца по вторпат.
Попрво би ги сфатила сите загатки и мистерии во светот, отколку да сфатам некој таков лик. Можам до утре да набројувам зошто жените сакаат тивки и мистериозни мажи, ама во одредени ситуации тоа воопшто не е привлечно.
И си се соочуваш ти со ситуацијата, гледаш можеби некој филм да помине време, и да не мислиш, ама кога доаѓа време за спиење е тогаш оди па заспиј. Ти се вртат у глава сите муабети дури и оние кои не си ги сфатила, па анализираш пак, и те фаќа 6 сабајле. Ама се чувствуваш мизерно ,и како што се знам себеси ќе ми потрае. И нејќеш да знаат дека се замараш, ама премногу си очигледен и си викаш па шо има врска ќе пишам и на форум... Изгледа ќе да е она второто погоре.
Чудно е шо се замарам толку, кога и вака и онака нема да постигнам ништо освен подочњаци. А уште почуден е феноменот кога упорно се тепаме со главата у ѕид, а одговорот на прашањето да ни е пред очи. Чувствувам дека така и ќе излезе.

 

[JaMi]

Абе дневниче,мн ми е тешко сабајле во 6 да станам а во 3 сум легнала,па ми се спие...Е ме критикуваш зошто заглавив до 3?! Епа читав книга и критика за да можам да бидам во тек со предавањето и да ти кажам се исплатеше,цел час активна бев.
Е сеа мала пауза па работа ме чека,цел ден во обврски,ама ако подобро така него да дремам бадијала.
Туку дневниче ај сеа да те остаавам до следен пат..